Choices.

Ik moet keuzes maken. Beslissingen. Waarschijnlijk beslissend voor de rest van mijn leven. En ik haat beslissingen. Zelfs kleine beslissingen vind ik vervelend, laat staan keuzes die m'n hele leven beïnvloeden. Maar ik heb het al lang genoeg uitgesteld, het is tijd. Het moet nu gebeuren. Anders is het te laat.

 

Wees niet bang door de overdreven info hierboven, zo'n grote keuzes zijn het ook weer niet. Maar het blijft belangrijk. Zeker voor mij. Zoals je hier al kon lezen ben ik een bezig bijtje, en hou ik er ook enorm van. Het liefst zou ik nog honderden dingen extra doen, als de dag dubbel zoveel uren zou hebben. Maar het probleem is dat dagen dus geen dubbel zo veel uren hebben. En dat ik zo nooit écht kan uitblinken in iets wat ik wil.

Ik kom tot rust wanneer ik de dansvloer ruik, maar ook wanneer mijn vingers snaren strelen, mijn ogen over het toestenbord vliegen of wanneer ik een prachtige, volle paardenmassa onder me voel bewegen.

Wil ik verder met dansen? Ik hou van dansen. Muziek dat m'n lichaam laat bewegen. Bewegingen die m'n gedachten uitschakelen, en lichamen die ritmisch bewegen op de maat. Ik hou ervan. Wil ik ermee verder? Moet ik keuzes gaan maken. Moet ik meer tijd stoppen in mijn techniek verbeteren. Meer en vaker lessen pakken, die vaker ook duurder en technischer zijn. Zeker als ik er ooit mijn geld mee wil verdienen. In België? Bijna onmogelijk. De weg naar de top is hard.

Wil ik verder met paardrijden? Ik droom ervan ooit een Olympische medaille te behalen in de paardensport. Ik kom tot rust bij een paard, de bewegingen zijn geruststellend en ontspannend, een perfect, soepel contact tussen paard en ruiter, een band die enkel zij begrijpen. Maar wil ik daar echt mijn brood mee verdienen? Dan moet je al met embryo's overplanten, manege's en stallen beginnen, of toch heel erg goed zijn. Maar daar kruipt ook veel tijd in, en is bovendien ontzettend duur. Dan moet ik erg veel laten vallen en geld opzij zetten, om er ooit te geraken.

Met muziek dan maar? Oh my, mijn gitaar. Ik leer dit nu op mijn eigen, al zou ik ontzettend graag muziekschool volgen. Maar ik wil meer. Ik wil viool leren. Wat een práchtig instrument is dat. F*ck. Ik kan het niet meer aan. Ik wil drummen. Ik wil piano. Ik wil alles. Ik wil op een podium staan, rocken, dansen, plezier maken, ook al verkondig ik tegen iedereen dat ik suck in alles wat ik doe. Niet uit bescheidenheid, maar om mezelf te beschermen. Maar toch wil ik verder. Ik wil dat mijn ouders trots op me kunnen zijn, wat ik ook doe. Ik wil mensen laten genieten, ze samenbrengen. Een boodschap verbergen in mijn muziek. Ik wil een prachtstem, die ik durf te laten horen. Maar ook hier is de weg naar de top moeilijk. En als ik er echt wil geraken, moet ik school gaan volgen. Andere dingen laten vallen. Nieuwe, prachtige instrumenten leren. Dat moet nu, later is te laat. Ook krijg ik nu vaak te horen dat ik te laat ben begonnen, dat ik nu geen nieuwe instrumenten moet gaan leren, dat ik te oud ben. Wat? Wil dat zelfs zeggen dat ik het niet mag probéren? Dat ik niet mag doen wat ik wil doen, omdat ik te óud ben? Ik ben 14 jaar, piepjong, als ik nieuwe instrumenten wil leren, doe ik dat. Welliswaar minder goed als dan wanneer ik vroeger gestart zou zijn. En als ik extra tijd zou hebben.

Schrijven, misschien? Mijn eerste boek is een feit. Actrice? Bwaah. Leerkracht? Ieeeh... Fotograaf? Sounds good, me and my camera <3. Ik weet het niet. Beslissingen, arch. Ik wil gewoon iets bereiken.

Want uitblinken in iets, dat zou ik kunnen. Ik weet niet waarom ik dat denk, maar ik ga vechten. Ik weet dat, hoe egocentrisch dat ook klinkt. Ik heb doorzettingsvermogen, ben perfectionistisch, ben niet rap bang of op de teen getrapt en kan een hoop pijn verdragen. Maar dan moet ik me op één iets focussen, en dat is mijn probleem. Ik doe te veel te graag. Ook al weet ik dat de weg naar de top moeilijk is, zwaar, en bijna onmogelijk.

Omdat ik vroeger maar vaak genoeg te horen heb gekregen dat de weg naar de top onmogelijk moeilijk is en niet voor mij weggelegd, probeer ik zo hoog mogelijk in het onderwijs te blijven om toch zeker een job te kunnen krijgen later, al ben je daar dan natuurlijk nog niet helemaal zeker van. Momenteel volg ik een erg hoge richting in België, ASO Grieks-Latijn. Zwaar, ontzettend zwaar, en vooral omdat ik me elke seconde afvraag of het het werk dat ik erin steek het wel waard is. Als ik later wil verdergaan met muziek, wat heb ik dan later aan Griekse naamvallen, kan ik dan niet beter mijn gitaar in mijn handen houden? Of als ik iets met fotografie of tekenen, iets creatiefs, wil gaan doen, waar ik ook enorm van hou (klik), waarom zit ik dan niet op KSO? Wel, het antwoord is simpel. Omdat ze me er vaak genoeg hebben ingeprint vroeger, maar nu nog steeds, dat ik het niet kán maken. Dat ik niet speciaal genoeg ben. Dat ik, net zoals alle anderen, een 9-to-5 job ga krijgen. Dus dan nemen we maar geen risico's. Blijven we maar Latijnse woorden in ons hoofd stampen, die we een paar dagen later toch vergeten zijn.

Is dat wat ik wil? Is dat waar ik voor leef? Is dat alles? Is dat mijn vooruitzicht? Nee. Absoluut niet. Ik wil ervoor gaan. Ik wil mijn leven leven. En dat ga ik doen. Ik ga vechten. Knokken. Zoals je in mijn brief al kon lezen (klik). Maar dan moet ik beginnen met keuze's maken. Iets waar ik niet bijster goed in ben. Help me, please. Ik zit vast. Ik wil niet vastzitten in het leven van kantoor, huisje-tuintje-kindje, ik wil niet zoals iedereen zijn. Ik wil niet één van de zovelen zijn, die zeiden dat ze het gingen maken, maar dan terecht zijn gekomen onder een zagerige baas met pestende collega's. Dat nooit. Ik wil inspireren. Leave my mark on the world.

Kus. <3

EDIT: Neem dit allemaal niet té serieus. Zoals ik al zij, doe ik gewoon alles met heel veel plezier en geniet er dan ook enorm van. Maar mijn probleem is dat ik té veel doe, en er gewoon nog veel meer bij wil nemen. Daar gaat het hier over. Niet over dat uitblinken, al ben ik daar ook wel mee bezig. En als ik bedoel dat ik dans, dans ik ook echt. Dan bedoel ik niet één uurtje per week wat stap-klap-stap-klap, nee, dansen. Heel wat uren in de week vind je me op de dansvloer, en met wat uren bedoel ik ook heel wat uren, zeker nu de optredens eraan komen. Ook paardrijden is niet zielig één uurtje op een zielig manegepaard zitten en terug thuis, nee, ik rijd echt. Ook ettelijke uren per week. En dan kan ik een nieuw instrument leren er gewoon niet bijnemen, omdat ik daar dan de tijd niet voor ga hebben. Daar gaat dit over.

bron foto's