De zee, m'n natte liefde.

De Belgische zee. Die oh zo prachtige zee. Elk jaar ga ik ernaartoe, met m'n grootouders en klein nichtje (momenteel 5). Elk jaar maakt mijn hart een sprongetje bij het zien van die oneindige, blauwe massa, en elk jaar verlaat ik het strand met pijn in m'n maag. Natuurlijk ben ik blij om naar huis te gaan, terug op een paardenrug te zitten, tot bloedens toe op m'n gitaar spelen, het internet weer in m'n armen sluiten. Maar die grote plas daar doet me iets. Elk jaar verlang ik ernaar, naar mijn natte, zoute, beste vriend.

Het is niet zo dat ik zo'n 'zon, zand & zee' typetje ben. Absoluut niet. Ik ga niet uren liggen bakken in een veel te warme zon om er dan als een kreeftje uit te komen. Even kan ik dat volhouden, vind ik het zelfs ontspannend. Maar dan gaat het vervelen, voel ik me smelten, wegspoelen, onder de warmte.

Ik zit veel liever met pijn in mijn rug en handen vol bleinen putten te graven, metersdiep, tot je enkel m'n ogen nog ziet. Met mijn tenen in het zand, zand dat tussen m'n tenen kriebelt en m'n voeten streelt, druk zandkastelen te bouwen. Met mijn nichtje worstelen tussen de zandkorrels. Mijn hoofd onderdompelen in veel te koud water, met zout dat blijft plakken op je lippen. 's Nachts genieten van de eenzaamheid, de rust, het oneindige donker op het zand. 's Avonds en 's ochtends de prachtige zon bewonderen, die zachtjes voorbijkruipt, het zand korreltje voor korreltje verlicht, of juist wegzakt, afscheid nemend, wachtend op de volgende ochtend om haar stralen weer rond te strooien, terwijl ze de wolken roze kleurt. De wind die in je gezicht slaagt, terwijl je je gedachten ordent, in het gezelschap van alleen jezelf en het ruisen van de zee. Met mijn Canon prachtige beelden vastleggen, de duinen temmen, alle mooie momenten vereeuwigen op papier. Dat wil ik.

Kus. <3