Scar.

Omdat ik laatst (ja, opnieuw tijdens Nederlands...) weer wat inspiratie kreeg voor een ander verhaal(tje), heb ik er weer eentje geschreven en hier ga ik jullie weer mee lastigvallen. Ik heb al door dat ik meer ben voor de kortverhaaltjes, verden dan een pagina of twee raak ik meestal niet. Deze verhalen hebben dan ook vaak helemaal geen einde, kijk maar naar mijn vorige. Maar goed, enjoy!

Bron: Victoria Francés

"Ze veegde een stofje van het koude glas van de spiegel. Twee donkere, kille ogen keken haar aan. Haar zwarte, slappe haar contrasteerde met haar bleke, bijna doorzichtige huid. Het leek alsof er een kopie van haar in een andere kamer zat. Gevangen achter het eeuwige glas van de spiegel, in een andere wereld. Ze dacht aan een of andere film dat ze ooit gezien had, over spiegelbeelden die een eigen leven leidden, en de mensen van wie ze het spiegelbeeld waren konden laten doen wat ze wilden. Een rilling kroop over haar rug en snel wendde ze haar ogen af van het spookbeeld in de spiegel.

Ze deed de deur van de openbare toiletten achter zich dicht en de koude sloot zich direct als een harde vuist rond haar benige lijf. Die vuist en haar eigen gedachten waren de laatste tijd haar enige gezelschap geweest. Haar keel voelde kurkdroog. Ze zou een moord doen voor een glaasje water. Ze schrok toen ze besefte dat ze dat er echt voor over had.

Haar ouders had ze al jaren niet mer gezien. Nu was het enkel zij en de straat. Ze ging zitten op een bankje in het park en probeerde de koude uit haar lichaam te masseren. Er was een tijd geweest dat ze zo diep zat, en zich zo eenzaam voelde, dat ze zelfs een tijdje haar eigen naam niet meer herinnerde. Dat was een heel donklere periode, waar ze allemaal gaten in haar geheugen had, en er liefst zo weinig mogelijk aan terugdacht, wat ze dan ook deed. Daarna heeft ze een klik gemaakt, en zo goed als ze kon probeerde ze de wereld alleen te overleven. Ze herinnerde zich haar naam. Scarlett. Mensen moesten haar vanaf dan Scar noemen, als ze al mensen tegenkwam en die al wilden weten hoe ze heette. Scar zag een meisje van ongeveer haar leeftijd langs het bankje wandelen. Ze had zichtbaar dure kleren aan en het geld droop er zowat vanaf. Haar perfecte blonde haar golfde over haar schouders en de knalblauwe ogen keken haar vol afschuw aan. Snel wendde ze haar hoofd af en ging sneller stappen. Nou, dacht Scarlett, die doet ook geen moeite om het te verbergen. Ze maakte zichzelf al de hele tijd wijs dat ze al aan die blikken gewent was geraakt, maar de pijn en schaamte in haar lijf vertelde iets anders. Ze wist niet wat ze erger vond. De blikken vol afschuw, of de blikken verdronken in medelijden. Ze voelde zich zo alleen, en zo moe... Ze stond op en slenterde subtiel achter het meisje aan. Ze stak erg hard af tegen die luxe kleren met haar dunne shirtje en vuile jeans. Het meisje merkte niet dat ze gevolgd werd en praatte honderduid tegen de telefoon over jongens en dat soort 'problemen'. Scar grinnikte hysterisch in zichzelf. Problemen. Er flakkerde een klein vlammetje in haar binnenste op. Ze wou dat ze die griet eens kon laten zien wat echte problemen waren. Geen huis. Geen eten. Geen contac met een ander menselijk iets. Scar wou niet zielig doen, maar komaan? Ze wist zelfs neit waarom ze dit tutje achtervolgde. Ze was zichzelf gewoon maar steeds weer aan het pijnigen door de jaloezie die opflakkerde elke keer als ze dacht aan dat warme bed waar die meid straks in zou slapen, verdrinkend in liefde van haar ouders.

Het meisje liep in een donker steegje. Niet zo slim, wist Scar. Zo laat en zo donker... En zo'n mooi, rijk meisje... Het meisje stopte met bellen en stopte haar mobieltje weg in haar tas. Ze nam een slok water uit een flesje water dat ze uit haar tas had gehaald, en Scar zag een druppel vocht al glinsterend uit haar mondhoek naar beneden vallen. Haar keel schuurde, brandde. Het meisje veegde met een korte beweging de druppel weg en liep snel verder. Scarlett had geld nodig en haar keel voelde als kurk. Dit was zo'n mooie kans... Ze voelde zich opeens ontzettend kwaad worden. Een woedeaanval nam bezit van haar en ze zag alles door een rode waas. Ze zocht rond zich heen en vond een stukje hout. Zonder erbij na te denken en compleet gevoelloos liep ze sneller voor zich uit. Toen het meisje de schaduw achter zich opmerkte, draaide ze zich verschrikt om. Die grote, prachtige ogen straalden doodsangsten uit. Het leek een eeuwigheid, maar in slechts een paar seconden had het hout het hoofd van een onschuldig meisje bereikt, en ze viel neer als een levensloze, prachtige pop op de grond. Een donkerrode vloeistof vloeide onder haar hoofd uit. Scar keek verschrikt naar het stuk hout, dat  nu bedekt was met vegen bloed, haar en stukjes huid. Het meisje kreunde. Scar kwam weer terecht in de realiteit en de schrik en paniek namen bezit van haar. Wat had ze gedaan? Het meisje kreunde opnieuw. "God..." fluisterde Scarlett hees. Ze was nog niet eens dood! Wat nu? Ze had haar gezien! Snel dacht ze na. Blind door paniek en angst zocht ze naar iets scherps. Ze vond een glasscherf en sneed ermee in haar vingers. "Shit!", vloekte ze. Ik moet zorgen dat er hier geen bloed terechtkomt! De flikken mogen me hier niet vinden, dacht ze paniekerig. In een laatste waas van woede en angst stak ze een paar keer in het meisje haar buik, zich angstig afvragend waarom ze hier zo verbazingwekkend rustig onder bleef, en ze sleepte het meisje, het hout en de glasscherf naar de rand van een kanaal in de buurt, klaar om al het bewijsmateriaal te doen verdwijnen. Nadat ze natuurlijk het tasje wat lichter had gemaakt en nu ze zelf wat meer op zak had."

Kus. <3