Bang in het donker.

Soms, meestal, is het donker een deel van je leven. Niet alle slechteriken zijn slecht. Je kan proberen je altijd wanhopig vast te klemmen aan een lantaarn, bang om je controle te verliezen, maar ooit verlies je je greep en zal het donker dat je zo vreesde, waar je je voor verschool, toch verschijnen.

Is dat een slecht iets? Nee. Omarm het. Omarm je lichte en donkere kanten. Omarm de lichte en donkere kanten van iedereen rondom je. The bad guys kunnen best meevallen, als je wat moeite doet hun duisternis te begrijpen. En zo niet, kunnen deze bad guys je alleen maar dingen bijleren.

Als die duisternis waar je zo voor vreesde toch verschijnt, neem het in je op. Snuif het op, voel het, gebruik het. Het licht is alleen maar zichtbaar, omdat er zoiets als schaduw bestaat.

Soms lijkt de duisternis oneindig. Soms lijken alle slechteriken slecht. Soms lijk je vast te zitten. Neem dan diep adem, sluit je ogen, haal je hoofd leeg. Stop met denken. Bedenk dat het pad vast niet zo ver zal zijn. Gebruik het donker in jouw voordeel. Denk aan alle mooie, donkere dingen. En de volgende keer dat je het licht aanschouwt, zal het des te mooier zijn.

Hoera, daar is mijn grijze storm weer.

Ik zit een beetje in de knoop met mijzelf. En ik wil bloggen. Nee, niet zomaar wat plaatjes rebloggen op Tumblr, dat heb ik al lang genoeg gedaan. Echt bloggen. Met jullie.

Wat is er met mijn creativiteit gebeurd? Waar ik vroeger een plaatsje in mijn hersenen had vol met kleuren en fantasie, prachtige vormen, teksten en inspiratie, rest nu slechts een oorverdovend stille, grauwgrijze ruimte. Wanneer vroeger een leeg blad mijn grootste inspiratiebron was en dus niet lang leeg bleef, sta ik nu gemakkelijk een paar uur met een leeg hoofd naar een leeg blad te kijken. 

Het is weg. Gewoon weg. Lege bladen blijven leeg, witte computerpagina's blijven wit, gitaarsnaren blijven stoffig.

Ooit komt dat wel terug, veronderstel ik. Die zwarte leegte trekt zich wel terug, dat heeft hij altijd gedaan. Ik ben al blij dat ik dit uit mijn grauwe hersenmassa heb kunnen sleuren. 

Maar het mag nu echt wel eens gedaan zijn.

Opruimwoede, hoera.

Sofie, Sofie, Sofie, wat heb je nu weer. Opruimwoede noem ik dat. Het begon al goed. Alles bij mijn paard opkuisen, het rekje, de stal, alles. Is dat genoeg? Nee, natuurlijk niet. Komen we thuis, beginnen we met mijn kamer. Alles even heerlijk opnieuw ordenen. Af en toe heb ik dat eens. Zelfs mijn blog moest eraan geloven. 

Dan is de kans ook groot dat ik overmoedig word, en te grote dingen wil aanpakken en er misschien later spijt van krijg, maar dat kan me op dit moment bitter weinig schelen. Misschien begin ik subiet mijn Skyrim huis nog uit te kuisen. Laat ook al maar. 

Nieuwe header, nieuwe pagina's, nieuwe achtergrond, ik ben er helemaal klaar voor. Ik vlieg er terug in. Ik hoop dat de roddel, dat die Google volg knop, waar ik zo van hou, gaat verdwijnen, niet waar is en dat die volgers waar ik ook zo van hou nog lekker lang mogen blijven bestaan. Maar goed. Ik ga niet afdwalen. Of wel. Gaat dit zelfs ergens over?

Ik ben terug, mensen. Voor hoe lang weet ik niet. Is er ondertussen veel veranderd? Ik weet het niet. Ik ben 15 jaar geworden, de vakantie is alweer halfweg (verder zelfs!), Peter Capaldi wordt de nieuwe Doctor, mijn haar is opeens rood (vreemd geval, ik ben daar opeens met opgestaan...) en ik ben nog datzelfde, chaotische, vreemde kind als hiervoor. Met nog steeds het geheugen van een fruitvliegje. Niet dat ik iets tegen fruitvliegjes heb. Die verdienen ook respect.

Ik ben nog lang niet klaar. Ik ga de volgende dagen mijn kamer verder uitrommelen. Of in ieder geval proberen. Komende dagen zijn best druk. Eigenlijk is heel mijn vakantie al druk geweest. Nou niet gaan klagen he, Sofie.

Ik zeg niet vaarwel, mijn vriend. Ik hoop dat ik nu eens de ballen heb (en de inspiratie) om wat meer dan 2 postjes in een halfjaar te schrijven die dan weer nergens over gaan. Maar goed. BYE BYE LITTLE BUTTERFLY. Hoe was jullie vakantie?

Randomness.

Helluuuw daar. Hierbij krijgen jullie een supersnoezige gif van Christian Novelli. Omdat het kan.

2013.

Aaaaand... It's gone. De feestdagen zijn voorbij, de vakantie is bijna over en weldra zal iedereen weer in zijn dodelijke dagelijkse sleur vervallen zijn. Het gezellige vuur met kerstmis, de witte sneeuwmannen en het geknal op nieuwjaar (van vuurwerk of champagne (in mijn geval cava) flessen, dat moet je zelf uitvinden) is niets meer dan een herinnering, naast al die andere van al die andere heerlijke weken vakantie. Dagen waarop je pas tegen de ochtend in je bed dook, hele dagen absoluut nietsdoen, uren nutteloze games spelen en te veel buiten rondhangen met vrienden zijn nu gedaan. Of nee, niet helemaal. Een beetje maar.